بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط

مشخصات فایل برنامه معرفت دوم فروردین ۱۳۹۱

موضوع برنامه: بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط / ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند

عنوان این فصل: شرح اشعار سعدی شیرازی

مدت زمان برنامه: ۴۳ دقیقه

حجم فایل ویدئویی: ۱۱۹ مگابایت (MP4)

حجم فایل صوتی: ۲۰ مگابایت (MP3)

مختصری از متن برنامه:

بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط

          ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند

دو دوست قدر شناسند عهد صحبت را

                        که مدتی ببریدند و بازپیوستند

اصلا بهار بقدری شادی و نشاط آورد که همه را به رقص در آورد و بین عارف و عامی هم فرقی نبود. تجلی خداوند و نشاط بهاری آنچنان فراگیر بود که همه به نشاط آمدند. سعدی می‌خواهد شکوفایی و زیبایی بهار را بیان کند. عارف که همیشه در نشاط هست، اما حتی عامی را هم به نشاط معنوی آورد. نتیجه این شادی و نشاط فراوان این بود که به «رقص» برخواستند.

برای اینکه فکر نکنید بنده اینجا رقاصی را ترویج می‌دهم، حدیثی از حضرت ختمی مرتبت نقل کنم که: حضرت وقتی کلامی توحیدی از شخصی شنید نقل است که حضرت (اهتزّ نفس النبی اهتزازا علویا) روحِ حضرت به وجد آمد. وجد علوی، آسمانی و ملکوتی. در لیله الاسراء هم معراج حضرت روحانی بود اما منافاتی با جسمانی بودن هم ندارد. روح حضرت، پرواز ملکوتی کرد ولی آن روح، بدن را هم همراه خود می‌کشد. اصلا روح و بدن از هم جدا نیستند.

این اهتزاز روحانی و باطنی منجر به اهتزار بدنی هم می‌شود. اینجا سعدی اشاره به همین مطلب دارد وقتی که می‌گوید: «عارف و عامی به رقص برجستند» یعنی اهتزار علوی، ملکوتی و باطنی پیدا کردند.

دو دوست قدر شناسند عهد صحبت را

عالمِ دوستی (یکی) از بهترین عوالم است. شاید هیچ عالَمی بهتر از عالم دوستی نباشد. دوستی، زیبایی است. در دوستی همیشه زیبایی هست و بدی در دوستی نیست. آنجا که بدی هست دوستی نیست. دو دوست وقتی قدر یکدیگر را می‌دانند که مدتی از هم جدا بشوند. به عبارت دیگر درد فراق را بچشند. اگر رنج جدایی را تحمل کرده باشد و جدایی را برای برهه‌ای از زمان تجربه کرده باشد، موقع وصال شیرینی بیشتری دارد و بیشتر قدر هم را می‌دانند. البته برای انسان ملکوتی جدایی (از دوست) هیچگاه نیست.