معجزه حضرت ختمی مرتبت سخن بود

حضرت ختمی مرتبت، معجزه خودش را اژدها شدن عصا قرار نداده است. حضرت موسی(ع) عصایش اژدها شد. حضرت مسیح (ع) کور مادرزاد را شفا داد و مرده را زنده کرد. این معجزات، حتما مهم بود. به حضرت ختمی مرتبت شق القمر را نسبت می دهند که این مورد در احادیث آمده است اما سند بنده قرآن است و براساس آن، معجزه حسی نداشت. اما معجزه حضرت ختمی مرتبت سخن بود

قرآن کریم می فرماید که اگر تمام جن و انس جمع شوند که مثل این قرآن را بیاورند، هرگز نمی توانند و این تحدی قرآن است. به عبارت واضح تر می توان گفت: معجزه حضرت ختمی مرتبت سخن بود. ممکن است شما بپرسید که آیا مگر می شود که «سخن» معجزه باشد؟ بله می شود. خیلی هم معجزه است.

آیا معجزه سخن، کمتر از اژدها شدن عصاست؟ افراد حسی مسلک و ساده لوح، گمان می کنند که اژدها شدن مهمتر است! بله، سخن معجزه است. سوال بعدی که مطرح می شود این است که ماهیت سخن چیست؟ سخن، ظهور عقل است. اگر عقل نباشد، سخن نیست. سخن منهای عقل، یک صوت است. همه حیوانات صوت دارند و با یکدیگر روابط برقرار می کنند، اما آیا سخن می گویند؟ خیر. نوع صدا و صوت حیوانات معمولا همان سخن شان محسوب می شود.

سخن گفتن، چیزی بیشتر از «صوت» است. چیزی در سخن هست که در صوت نیست و آن معنی است. صداها و اصواتی که به گوش ما می خورد، حاوی چیزی نیست اما این صوت وقتی حکایت از معنی می کند، از عالم گسترده سخن حکایت دارد؛ اما سوال اصلی اینجاست که معنی چگونه با سخن ارتباط دارد و آیا معانی در کلمات و لغات، محبوس مانده اند؟

کتاب را جلوی خودتان باز کنید، لغاتی را می بینید که نوشته شده است. معنی در کجای این لغات جا می گیرد؟ یک شوخی در بین ادباء مطرح بوده که: شخصی به دنبال مرجع ضمیر می گشت، تراش را برداشت و کتاب را سوراخ کرد تا مرجع ضمیر را پیدا کند. مرجع ضمیر، داخل کلمات حبس نشده است. معانی در الفاظ نخوابیده است که از بیرون معانی را بیدار کنیم! معنی کجاست؟