بررسی نامه صدرالدین قونوی به خواجه

مشخصات فایل برنامه معرفت سیزدهم بهمن ۱۳۹۱

موضوع برنامه: نامه صدرالدین قونوی به خواجه نصیر طوسی

عنوان فصل: بررسی اندیشه خواجه نصیر طوسی در برنامه معرفت

مدت زمان برنامه: ۴۵ دقیقه

حجم فایل تصویری:  ۱۲۸ مگابایت

حجم فایل صوتی: ۱۹ مگابایت (MP3)

مختصری از متن برنامه:

نامه صدرالدین قونوی به خواجه نصیر طوسی

سیری داریم در اندیشه های حکمی –فلسفی و عرفانی خواجه نصیر طوسی براساس کتاب نفیس و ارزشمند «خواجه نصیر طوسی ،فیلسوف گفتگو» از دکتر ابراهیمی دینانی؛ رسیدیم به نامه صدرالدین قونوی به خواجه نصیر طوسی، که حول محورهایی از ایشان پرسش کرده است در این کتاب تحت عنوان «هماهنگی شهود و اندیشه در یک گفتگوی شکوهمند» آورده شده است.

«خواجه معظم، مالک عظمّه الفضائل و افتخار الاواخر و الاوائل و ملک حکمای عصر، حسنه الدهر، نصیر الملّه و الدین؛ داعی مخلص بنابراین مقدمات خواهان فتح باب مواصلت با آن جناب گشت و چون التقاء من حیث صوره و الحاله تعذری داشت، طلب مواصلت به طریق مکاتبت که آن را احداللقائین نام نهاده اند متعین شد و نخواست که از فوائد علمی که شریفترین صور ترقیات نفوس است این مفاتحه خالی باشد و از فوائد و افکار آن ذات شریف بی نصیب ماند»

صدرالدین قونوی یکی از رجال بزرگ معرفت است. عارف بزرگی است و نه تنها شاگرد ابن‌عربی است بلکه ربیب ابن‌عربی است یعنی در واقع، در سایه تربیت ابن‌عربی بزرگ شده از کودکی. پسرخوانده اش است لفظا و معناً . استعدادی هم داشته و انصافا بهترین جانشین ابن عربی است و کتاب‌هایی که از او به یادگار مانده خیلی عمیق است. این مرد بزرگ که با خواجه نصیر الدین طوسی، معاصر بوده  و نامه نوشته است؛ در مقدمه این نامه جمله‌هایی هست که خیلی جالب توجه است. اولا فضائلی که برای خواجه نقل می کند از روی اغراق نیست. خواجه را حسنه دهر خوانده است.

روزگار گاهی یک سیئات داره و یک حسنات و حسنات دهر هم گاهی اوقات ظهور می کند در یک شخص بزرگی. البته خود قونوی هم از حسنات روزگار است. ولی عمده روی چند جمله ای که می خواهم تکیه کنم، می گوید که مکاتبه، احد اللقائین است. مشتاق است که با خواجه ملاقات حضوری داشته باشد ولی می گوید چون اکنون این ملاقات حضوری در حالی که وضع من چنین است میسر نیست، از طریق مکاتبه مواصلت حاصل می شود. این مکاتبه یک نوع وصل و اتصال است و احد اللقائین نامیده است. یک لقاء با زبان و شفاهی است و یک لقاء با نوشتن است که آن هم ملاقات است و در واقع با همین نامه یک تبادل فکری انجام می شود.