رابطه خالق و مخلوق
رابطه خالق و مخلوق
خلق بدان معنی نیست که خدا آفرید و رها کرد؛ رها کردن در کار خدا نیست. اصلا قطع ارتباط در کار خدا نیست. «قطع ارتباط خدا» بسیار سخن کفرآمیزی است نه تنها به دلیل اینکه محبت خدا کم می شود بلکه اشکال عقلی دارد؛ قطع ارتباط خدا، اشکال عقلی اش این است که به مجرد گفتن «قطع» هم خدا محدود می شود و هم مخلوق؛ یعنی فاصله. در غیر متناهی فاصله وجود ندارد. حق تبارک و تعالی غیرمتناهی است. غیر متناهی یعنی بی پایان است.
یعنی خدا و خلق یا به عبارتی دیگر بین خالق و مخلوق، مرزی نیست که این طرف مرز مخلوقات باشند و طرف دیگر خالق باشد اینگونه از رابطه فقط در توهم اشخاص ایجاد می شود و وهمی بیش نیست. مرزی نیست. چون مرز هر دو طرف را محدود می کند. هرکجا که مرز باشد، دو طرف مرز با «مرز» محدود می شوند. به همین جهت عرفا ترجیح داده اند به جای کلمه «مخلوق» از «تجلی» صحبت کنند. تجلی از متجلی جدا نیست. فیض از فیاض جدا نیست وقتی که جدا نیست به این معنی است که به حال خود رها نشده است. از ریزترین موجودات تا عظیم ترین، همیشه در پرتو عنایت حق است
